É, o obxeto. Ata agora ningún foi tan especial. Recólleo todo, incluso valeiro e ausente. Apartarse das súas formas implica pouca trascendencia porque todo o importante ata hoxe pasou por riba. E é para min como para o resto dos posibles.
Pero recordo sensacións atrapadas e reducidas a un habitáculo soporíferamente cotiá que non fai senón provocar una necesidade exacerbada polo ar e as estrelas. Túmbome e contémploas. Agora podo facelo en calquer lugar. Sólo esperar que a lonxanía me abrace e o vaivén me obrigue a continuar desexando.
( Silvia Moure)
Pero recordo sensacións atrapadas e reducidas a un habitáculo soporíferamente cotiá que non fai senón provocar una necesidade exacerbada polo ar e as estrelas. Túmbome e contémploas. Agora podo facelo en calquer lugar. Sólo esperar que a lonxanía me abrace e o vaivén me obrigue a continuar desexando.
( Silvia Moure)
No hay comentarios:
Publicar un comentario